Nieuws

Het fundamentele karakter van Phosphorus-honden

Dezelfde hond heeft twee totaal tegenovergesteld zijden, zodat de bezitter vaak de indruk krijgt alsof hij twee verschillende honden heeft.
De Phosphorus hond is zeer reactief en reageert op externe prikkels zoals geluid, bewegingen, lichtbronnen, aanraken enz. meteen.
Hij kan op elk moment ontploffen, en het maakt niet uit of de hond bang zou zijn of iemand niet leuk vind.
Phosphorus-honden zijn meestal zeer levendig en staan altijd op de grens met hyperactiviteit.
Een extreem hoge reactiviteit van deze honden is ook omdat ze elke stemming van hun bezitter direct waarnemen en dienovereenkomstig reageren.
Dus het is niet altijd makkelijk om zeggen of de hond zelf b.v. bang voor iets is of heeft gereageerd op de stemmingoverdracht van zijn baasje.
Het gebeurt vaak dat een Phosphorus-hond – hoewel hij in principe niet agressief is, het contact met mensen en andere honden geniet en die op eigen – met een agressief verdedigingsgedrag reageert op bepaalde honden of mensen, hoewel de houder hier geen trigger voor kan zien.
Als een vreemde hond dichterbij komt, reageert die ofwel extreem agressief op de Phosphorus-hond of de houder waarschuwt uit de verte, dat zijn hond gevaarlijk is.
Ongeacht waar Phosphorus honden worden aangeboden, zijn ze meestal de eersten die een huis vinden.
Niet zelden zijn ze een korte tijd later in een asiel te vinden, omdat de houders met het gedrag zijn overspannen.
Redenen daarvoor zijn dan vaak een zeer onveilig gedrag in onbekende situaties.
De Phosphorus – hond wordt afgeleid door externe prikkels en is niet meer toegankelijk.
Dit weerspiegelt de “twee gezichten” van Phosphorus honden.
Bezitters van een Phosphorus hond hebben vaak het gevoel dat hun hond “het grootste stuk van goud” zijn, want hij is zeer lief en knuffelbaar, leren snel en zijn altijd in een goed humeur.
Veranderingen in het gedrag bij de Phosphorus-hond vraagt heel wat geduld, vaak bewijst de Phosphorus-hond als echte “duivel” die de bezitter altijd op de rand van de wanhoop brengt.

Zoals in dit geval van een Border Collie.

Lees het volgende verhaal van haar ex baasje

een phosphorushond…

Bayla kwam bij ons toen ze 5 maanden oud was. De laatste uit het nest en doodsbang. Ze was zo bang dat we haar niet konden benaderen.

Het eerste half jaar zijn we alleen maar bezig geweest om haar aan ons te laten wennen en de eerste commando’s aan te leren. Allemaal heel voorzichtig want……. ze wilde wel maar ze durfde niet.

Onze andere hond Doeke was meteen haar grote liefde, net zoals de 4 katten. Geen problemen mee. Wel problemen met iedereen die bij ons over de vloer kwam. Iedereen werd aangeblaft en “weggehapt”, ze beet niet. Als mensen eenmaal binnen waren kon ze uit de bench en kwam ze heel voorzichtig snuffelen maar vooral niet naar haar kijken of aan willen raken…

Nadat ze de achtertuin de eerste tijd alleen maar langs de kanten had verkend was na een tijd ook de tuin zelf niet meer zo eng. Ze had haar eigen toilet achterin voor de kippenkooi. Je kon het eerste half jaar niet met haar op straat.
Vanaf het moment dat de ruimte achter niet meer zo eng was begon ze de katten te drijven, meestal met iets in haar bek. Vreemde honden die bij ons kwamen werden altijd weggehapt of ze sprong als een gek om ze heen met iets in haar bek en je hoorde regelmatig haar tanden klappen. Ze beet niet, hapte alleen maar.
Bezoek werd nog wel weggehapt maar als ze een balletje gooiden was het goed. Vooral niet aaien……….

Ze was niet bang voor geluiden maar wel heel bang van alles waar je foto’s mee kon maken.
Ze plaste heel regelmatig in huis en altijd op dezelfde plek.
Als ze mee ging naast de fiets konden we rustig naar een cafe gaan met d’r, ze was dan zo moe dat ze geen problemen met andere mensen had. Totdat ze niet meer moe was, dan waren ze weer eng en werd er weer gegromd.

Ze vond het heerlijk om mee op vakantie te gaan. Zodra we van huis weg waren werd ze rustiger, konden we meer met haar doen, was ze zindelijk. Een totaal andere hond. En op het moment dat we weer thuis waren zocht ze meteen iets om in haar bek te doen en de katten te drijven.

Zelfs mensen die bijna dagelijks bij ons kwamen konden haar absoluut niet benaderen.
Dingen die ze op sommige dagen zonder probleem deed, waren de volgende keer ineens doodeng.
Ze was de hele dag druk met vanalles en alleen ’s avonds had ze rust en kon ze meestal rustig in de mand of onder de bank liggen. Dan hadden ook de katten rust. ’s Nachts moest ze opgesloten in de bench anders plaste ze in de kamer.

Bayla’s gedrag verschilde per dag, sommige dagen was ze rustiger dan andere dagen. Het scheelde gewoon hoe ze wakker werd…

We vroegen vele dierenartsen over de Phosphorus-hond maar helaas is deze helemaal niet bekend. Jammer is, dat dierenartsen vaker de diagnose stellen > hond is onrustig < de hond wordt met een medicijn moe gemaakt. Het ware probleem blijft ongemerkt.

Toevallig kwam in onze  Honden Centrum een reserveringsformulier voor twee honden binnen, leuk een Border Collie en een Friese Stabij.

In de vakantietijd hebben we gezien wat Bayla voor een dikke rugzack draagd. Met veel tranen in het hart hebben de baasjes afstand van Bayla genomen  om haar bij ons in het PCvHB te laten leven.

Sinds juni 2015 werken wij met een echte Phosphorus-hond, met de probleemanalyse en plan van aanpak maakten wij kleine stappen met een goede, positief resultaat.

Het >plan van aanpak< bij een Phosphorus-hond bestaat uit een structureel, consequente en gecombineerd >Trainingsschema <.

Heeft u toevallig zo’n hond thuis, schrijf of bel ons.

Geef uw hond een kans hij is het waard.